رسم(( ور بهره یا شیر وهره)) را بدانیم

به نام خدا

این بار  به گذشته شیرین و با صفای دیارمون میریم و رسم ور بهره که در بین تمامی طوایف مشترک بود رسمی که بوی صداقت و صفا و اعتماد از ان می امد رسمی که هم حالت ایثارداشت و هم نوعی مدد رسانی به همسایه وفامیل داشت 

 

 همانطور که در عکس مشهود است در ان زمان کارها به کمک هم انجام میشد حتی در دوشیدن شیر و از ان بهتر رسمی بود که در زمانی که گوسفندان و گاو و بز فصل شیر دهی بود و شیر انها کم بود  بین دو خانواده دامدار اینگونه بر نامه ریزی میشد که هر کدام موقع دوشیدن شیر در یک ظرف مشخص شیر دوشیده شده را به طرف مقابل داده و هنگام تحویل شیر ان را با چوبی کوچکی ازشاخه بوته ها که دوشاخه داشته باشد اندازه میگرفتند و این چوب به نام نکار  معروف بود و هر روز چوبی را اندازه میگرفتند و این چوبها را در یک جایی نگهداری میکردند تا به مدت معین شده که توافق بر سر ان داشتند بعد که نوبت همسایه مقابل میشد او هم همان ظرف را با همان چوبها اندازه میگرفتند و بعد از اینکه اندازه گرفته شد ان موقع چوب نکار شکسته میشد تا اخرین چوب که بدهی داده میشد بعد از ان ان همسایه باید چوب نکار تهیه و به مدت معین به همسایه شیر میداد