به یاد رفیق و دوست شهید عبدالنبی مساوات سوق

دکتر نورمحمد حسینی : همکلاسی بودیم . به همراه احمد صالحی سوق و وی سه یار غار بودیم. معمولا تا نیمه های شب با هم بودیم

شوخ طبع بود و گفتار موزونش  هر محفلی را به خود جذب می کرد.تابستانها کار می کرد وکل خرج و هزینه سال تحصیلی اش را از همین راه بدست می آورد. استقلال مالی و فکری اش در این زمینه زبان زد بود

در دبیرستان با بچه های انجمن اسلامی همکاری فعال داشت .من و احمد صالحی سوق عضو انجمن بودیم هر فعالیتی داشتیم او به جد با ما همکاری داشت.

چندین بار به جبهه رفت . به هنگام مرخصی در آخرین ماموریت به دفتر مدیر بنیاد شهید رفت . با زبان طنز آلودش گفت من می روم و شهید می شوم . لطف کن چند پاکت سیگار به من بده آن را در حساب و دفتر شهادتم بنویس.سید توکل کریمیان میگوید قدری با او شوخی کردم و در نهایت  هم به درخواستش جواب دادم.

توفیق نداشتم که با ایشان در جبهه باشم.ولی بچه ها از رشادت و دلاوری او بسیار میگفتند.

در ایام شهادتش تهران بودم. جند روزی به مرخصی آمدم در مسیر جاده گچساران پس از منطقه دیل آمبولانس بنیاد شهید را دیدم که پیکر مطهر شهیدی را حمل می کرد. ناگهان حس عجیبی پیدا کردم . دلم هزار راه می رفت ولی ماشین ما به راه خود ادامه می داد و آمبولانس هم به سرعت از کنار ما رد شد.

به تهران رسیدم . اولین بار سراغ احمد صالحی  را گرفتم که در آن موقع پاسدار حضرت امام در جماران بود . هنوز سلام نکرده بودم که گفت دیروز تشییع جنازه  نبی  بود. پاهایم سست شده بود به یاد آمبولانس جاده افتادم و قدری گریستم ولی چه سود نبی رفت و کل خنده و شوخی هایش را با خودش برد.

پدرش بعدها می میرند مادرش نیز پس از پدر رحلت می کنند. پرونده عبدالنبی طبق قانون ننگین و خفت بار و توهین آمیز به دلیل نداشتن ورٍثه بایگانی می شود.و مختومه می شود.